Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/157

 — Nie trzeba mi podpory, będziesz pan widział jak silną jestem! Jakżebym mogła się zmęczyć, gdy Paweł na mnie czeka!
 I nie zważając na to, że kolczaste krzaki darły jej suknię, biegła ku drzwiom ogrodowym. Gdyby Rodille wskazał jej teraz przepaść i powiedział: „Paweł jest na dole“ toby się bez wahania w przepaść rzuciła. Teraz szedł on za nią, trąc ręce zadowolony, życząc sobie sam łotrowskiej zręczności.
 — Nie wątpiłem o skutku, lecz ani myślałem, że pójdzie tak dobrze i łatwo.
 Blanka nie szła lecz biegła przez ogród; na ulicy odwróciła się i zapytała:
 — W którą stronę?
 — Mam powóz — rzekł nędznik, otwierając drzwiczki od fiakra — proszę siadać.
 — A to jeszcze prędzej przyjedziemy! — zawołała radośnie.
 — Dokąd, obywatelu? — zapytał woźnica.
 — W kierunku de l’Etoile.
 — Do piorunów, to daleko.
 — Najszybszym kłusem! Dziesięć franków na piwo.
 — A to dobrze — odpowiedział woźnica popędzając konie.
 — Kiedy będziemy przy nim?
 — Za godzinę.
 — Mój Boże, jakże to długo.
 — Cóż chcesz moje dziecię, ja mieszkam na drugim końcu miasta.
 — Lecz pan jesteś pewnym, że gorzej nie będzie.
 — Nie ma obawy.