Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/141

w przeciągu dwu dni dam panu jeszcze ośmdziesiąt tysięcy franków.
 — O tem nie myślę; w tej chwili zajmuje mię zupełnie inna sprawa.
 — Jakaż?
 — Od dłuższego czasu szukasz pan napróżno spadkobierców owego André Bernard.
 Rodille przeląkł się i pomyślał niespokojny:
 — Czyż on wątpi o czem?
 Nie dał jednakowoż poznać tego po sobie i rzekł najobojętniej:
 — W istocie długo już szukam i pan wiesz ile trudu sobie zadawałem; masz pan może przypadkiem lepsze skutki?
 — Nazywasz pan to przypadkiem, i słusznie, gdyż on to jest, który mi dozwolił zrobić bardzo ważne odkrycie.
 — Masz pan więc ślady?
 — Tak jest.
 — Znalazłeś pan jakiego krewnego?
 — Przynajmniej jedną Bernard.
 — Jakże to być może, że się ten Bernard na moje ogłoszenia w dziennikach nie zgłosił?
 — Bardzo łatwo wytłómaczyć. Chodzi tu o młode dziewczę, sierotę, która żyje całkiem ukryta.
 — Młode dziewczę, mówisz pan, nazywa się Bernard?
 — Nie, jej matka tak się nazywała, jej imię jest Vaubaron.
 Rodille był bliski omdlenia, jasny rumieniec okrył jego twarz, lecz na swe szczęście stał w cieniu