Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/138

 — Powierz mi pani swój skarb; dobrze?
 — O tak, to najlepiej. U pana czy u mnie, to teraz wszystko będzie nasze wspólne!
 — Daj mi pani swą drogą książkę i nie obawiaj się o nią.
 Blanka podniosła się, znikła w ciemności, w kilka sekund powróciła i dała Pawłowi księgę, którą on ucałował i powiedział:
 — Przysięgam pani, że będę tę księgę szanował tak jak i pani. Zresztą nie na długo się pani z nią rozłączy, gdyż niedługo zostaniesz pani w tym domu.
 — Któż mnie zabierze?
 — Ja!
 — Dokądże mnie pan zaprowadzisz?
 — W pewne miejsce schronienia, dopóki się nie pobierzemy.
 — Moje zaufanie jest głębokie, bez granic i ślepe; przyznaję panu prawo prowadzić mnie; co mi czynić polecisz, to się stanie i idę sama, dokąd pan żądasz. Lecz widzę więcej jak jedną przeszkodę.
 — Ja zaś żadnej!
 — Doktor będzie się starał wszelkimi sposobami wstrzymać moje oddalenie.
 — Nie będziemy go długo prosić o pozwolenie. Pewnego pięknego wieczora odejdziemy razem, na drugi dzień rano znajdzie on klatkę próżną.
 — Pan nie znasz Hornera. Nie jest to człowiek co się poddaje bez oporu; nie da się niczem zbić i będzie mnie wszędzie szukał.
 — O ja wierzę mu, lecz ty nie znasz, droga Blanko, położenia tego człowieka; on jest ciężko