Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/137

że on jest w swym pokoju.
 — Pani wychodzisz? zapytał on.
 — Idę do ogrodu, odpowiedziałam.
 — Nic na to nie odpowiedział, lecz gdy zobaczył w fałdach mej sukni książkę, którą ukryć usiłowałam, zapytał co mam.
 — Książkę, mój panie.
 — Widzę to; lecz jaką książkę?
 — Ponieważ nie dość prędko odpowiedziałam, wziął sam książkę i otworzył. Nie mogę panu dosyć określić, jakim gniewem zawrzał i zawołał:
 — To biblia, i taka książka w moim domu. Do kroćset dyabłów, to za wielka bezwstydność!
 — Jego gniew wzrastał w szał i gwałtowność, rzucił książką o ziemię i chciał ją podeptać, lecz ja. chwyciłam ją i wybiegłam do ogrodu na wpół umarła z przestrachu, który ściskał me serce. Od tej chwili płakałam dotąd, dopóki pan nie nadszedłeś. A teraz, drogi przyjacielu, znasz przyczynę mych łez.
 — O ten człowiek — mówił Paweł tonem przekonania — ten człowiek godzien wzgardy!
 — Pewnie, pewnie, — dodała Blanka, — jak można obchodzić się tak z biblią!
 — I cóż zrobiłaś pani z książką?
 — Nie odważyłam się zanieść ją do swego pokoju, doktor Horner mógłby mi ją w czasie mej nieobecności wynaleść.
 — A gdzie masz ją pani teraz?
 — Ukryłam ją w tem wydrążonem drzewie.
 — Gdy przyjdzie niepogoda, to deszcz ją zniszczy.
 — Mój Boże, to prawda, lecz cóż pocznę?