Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/134

nek. Blanko, chcesz być moją żoną?
 — Pańską żoną! jestże to możliwe Pawle?
 — Zupełnie, skoro tylko pani zezwoli.
 — O, odemnie to nie zależy.
 — Od kogóż więc?
 — Od doktora.
 — On nie jest ani ojcem pani, ani krewnym, ani opiekunem. On nie ma prawa do pani, pani jest własną władczynią swego serca, swej ręki; pytam panią na nowo i zaklinam na kolanach, dasz mi pani swe serce i rękę.
 — Moje serce należy do pana, i kocham pana jak tylko kochać można.
 — A pani ręka?
 — Czyż jej pan nie masz, czy wzbraniam ją panu?
 — Blanko, droga Blanko! Jak ja cię kocham! O pani będziesz szczęśliwą, przysięgam na Boga!
 — Wierzę panu, i nic mię bardziej nie uszczęśliwi. Lecz dlaczego pan pierwej o tem nie mówiłeś?
 — Nie miałem prawa wyznawać pani swą miłość, dopóki byłem ubogim.
 — I cóżby to przeszkadzało?
 — Nie, z pewnością nie; nędzę można znieść z poddaniem, lecz traci się odwagę na myśl, że posiadając kochaną kobietę, można ją pozostawić wdową bez chleba, opieki i nadziei. Widzisz więc, moja droga Blanko, że kochałem panią i ubóstwiałem, lecz wyznać jej tego nie mogłem?
 — A dzisiaj?
 — Dziś już co innego; jestem bogatym, albo