Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 3.pdf/133

weł posłyszał lekkie stąpanie i ujrzał niewyraźną postać do niego się zbliżającą.
 — Blanko — szeptał Paweł — Blanko, czy to pani?
 — Ja jestem, — brzmiała odpowiedź.
 — Pomimo ciemności spotkały się dłonie kochanków, i córka Vaubarona usiadła na ławce obok Pawła.
 — Mówiłeś mi pan dzisiaj, mój przyjacielu, że masz mi udzielić ważną nowinę — mówiła Blanka przerywając chwilowe milczenie.
 — O tak, wielką i szczęśliwą, droga Blanko.
 — Rozciekawiasz mię pan. — Mówiłem pani, że czuję dla niej taki wewnętrzny pociąg, jak brat ku siostrze. Przypominasz to sobie pani?
 — Czy sobie przypominam? I pan możesz o to pytać. Czy się zapomina o tem, co jest najdroższem na świecie?
 — A więc gdy to pani mówiłem, okłamywałem panią i siebie.
 — Co pan mówi? — zawołało młode dziewczę przerażone. — Pan mię okłamałeś, pan mię więc nie kochasz?
 — Nie, nie. Blanko, nie kocham panią jak brat, lecz stokroć razy więcej!
 — Więc pan mię kochasz jeszcze?
 — Ach kocham tak, jak tylko można duszą i ciałem, jak można kochać tylko tę, którą się obiera za towarzyszkę życia, jak tę, która ma dzielić wesela i rozkosze i łzy, krótko, całe moje życie. Tak, ja kocham panią, lecz nie jak brat ale jak kocha-