Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/66

 Cierpiący uczynił to i uczuł się zaraz rzeźwiejszym i mocniejszym.
 — Pan jesteś prawdziwie moim duchem opiekuńczym — rzekł potem uśmiechając się smutnie — lecz cudów nie będziesz mógł zdziałać.
 — Co pan tem chcesz powiedzieć?
 — Nic innego, jak że wszelką nadzieję straciłem. Teraz po raz pierwszy widzę jasno moje położenie. Gdybym siedział na miejscu któregokolwiek z tych panów sędziów, to bez wahania się, bez najmniejszych skrupułów sumienia podobnie wydałbym wyrok śmierci. Zbrodnia wydaje mi się jasną jak dzień i zupełnie dowiedzioną. Nikt w świecie nie wierzy w moją niewinność prócz pana, mnie i rzeczywistego mordercy. Chyba tylko pan Bóg mógłby mnie ocalić, lecz nie chce tego uczynić, jak pan widzisz. Mój drogi panie, nie zadawaj sobie z obroną moją nadto wiele pracy, pozostaw nieszczęśliwego jego fatalnemu losowi i daj pokój niepotrzebnej walce.
 — Przenigdy — odpowiedział żywo adwokat — pańskiego życia bronić będę jak mego własnego.
 Vaubaron uśmiechnął się i rzekł:
 — A na cóż to? Widzisz pan przecież, że nie mam żadnej nadziei, podobnie jak i pan żadnej mieć nie możesz.
 W tej chwili posiedzenie na nowo otwarte zostało. Prezydent przemówił:
 — Pan obrońca ma głos.
 Pomiędzy słuchaczami zapanowała głęboka cisza, tak że można było słyszeć lecącą muchę.