Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/41

oskarżony, zawikłany w niezbite chociaż zwodnicze dowody, otrzymał w głębokości więzienia wiadomości o śmierci żony i zniknięciu dziecka. To wyczerpało w nim ostatek sił, pokonało i zabiło podobnie jak błyskawica zabija.
 Uczuł, że mu braknie odwagi i że w cierpieniu rozum utraci.
 W ostatniej chwili błagał Boga, aby mu przebaczył i wołał obumierającym głosem:
 — Marto czekaj na mnie, bo przybywam do ciebie!
 Rzekłszy to rzucił się pomimo całej siły, z jaką go prawnik powstrzymywał, ku przeciwległej ścianie i uderzył głową o mur.
 Krwią zalany padł na ziemię.
 Przez kilka sekund stał prawnik milczący i nieruchomy obok życia pozbawionego ciała a potem chciał się szybko oddalić.
 Pochylił się, wziął Vaubarona na ręce, złożył na, łożu i drżącą ręką badał ażali w nim serce jeszcze bije.
 Zdawało mu się, że to dręczone serce na wieki bić przestało i że trup skostniał mu pod rękoma.
 — Stało się — rzekł prawnik do samego siebie — już nie żyje. Oby się Bóg nad tym męczennikiem zlitował i wziął go do siebie.
 Rzekłszy to, zapukał do drzwi, które natychmiast strażnik otworzył. Prawnik rozkazał sprowadzić więziennego lekarza.
 Lekarz nie dał na się długo czekać, a wysłuchawszy, co się stało począł opatrywać na pozór nieżywego więźnia.
 — Jak rzeczy stoją, panie konsyliarzu? zapytał