Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/207

rech żandarmów znajdowało się w chacie, a ich konie rżały przed drzwiami domu.
 — Jak to być może kochany bracie Maló — odezwał się jeden z żandarmów — że wy, co zwykle z taką zaciekłością zbiegów gonicie, tym razem nie opuszczacie swej dziury.
 — Za pozwoleniem panie brygadyerze — odpowiedział Maló — goniłem go i byłem na tropie.
 — Więc przechodził tędy?
 — Tak, przechodził tędy ten urwipołeć.
 — Kiedyż to było?
 — Dziś w nocy.
 — O którym czasie?
 — Tak około godziny drugiej.
 — I jesteś tego pewny?
 — Niestety aż nadto pewny. Puściłem się za nim bezzwłocznie w pogoń i upolowałem tylko własne nieszczęście.
 — Ja kto?
 — Pan znał zapewne mego Smoka. Był to pies nieoceniony.
 — A, twój brytan? O! znam go bardzo dobrze. Nie masz psa, któryby bardziej niż on był zdatny do tropienia zbiegów.
 — Otóż patrz pan! Tego doskonałego psa ten bandyta zabił. Może pan ujrzeć zwłoki mego Smoka po drugiej stronie rzeki Penfeld.
 — Do dyabła bracie Maló! To wielkie nieszczęście dla ciebie.
 — I ja tak sądzę. Smok był dla mnie źródłem dochodów. Teraz muszę znowu od początku zaczy-