Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/203

 — Ach! wódka to arcywyborny środek — odpowiedział z głębokiem przekonaniem Maló Quern — który nawet umarłych wskrzesić może.
 Vaubaron podniósł się i otworzył oczy. Pierwszy jego wzrok padł na człowieka obok stojącego, którego dziki wyraz twarzy jaśniał w oświetleniu niedogarka łojówki.
 Mechanik zapytał nieśmiało:
 — Kto pan jesteś?
 — Jestem onym człowiekiem, któregoś przed godziną z wody wyciągnął.
 — Mój prześladowca! — zawołał zbieg pomimowolnie.
 — On sam, ależ mój Boże! Niech to pana nie zadziwia. Wykonałem moje rzemiosło i nic więcej. Zarabiam na kawałek chleba goniąc za zbiegłymi skazańcami.
 Vaubaron nie mógł ukryć przestrachu.
 — Jak to? — zapytał trwożliwym, drżącym głosem — wiec pan wiesz...?
 — No tak, wiem, że przychodzisz z tamtąd z dołu — przerwał mu Maló Guern wskazując ręką w kierunku miasta Brest. — wiem, żeś się pan ze strażnikami więziennymi wcale niegrzecznie obszedł, wiem, w końcu, o co rzecz chodzi.
 — Stało się więc! — wyrzekł zbieg rozpaczliwym głosem wzniósłszy ręce ku niebu, jakby wzywał Boga na świadka tego ostatecznego ciosu — pójdźmy! Wszystko się skończyło i jestem zgubiony!
 — Zgubiony? — powtórzył Maló Guern — a to dlaczego?