Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/197

 — Brr, jakie tu przeklęte zimno .Do dyabła, gdzież jestem?
 Zaledwie Guern te słowa wymówił, Vaubaron, który ten dowód skuteczności swoich usiłowań tylko czekać się zdawał, runął zemdlony na ziemię. Zmęczenie, ból i troska pozbawiły go przytomności.
 — Co to jest? Krzyknęła Maryca. — Teraz znowu przyszła kolej na tego! Matko najświętsza, ulituj się! Boże, cóż się ma stać z nami?
 Tymczasem Guern już zupełnie przyszedł do siebie i starał się uporządkować myśli i przypomnieć sobie wszystko, co dotąd zaszło. Pomogła mu w tem żona odpowiadając na zadane pytania. Potem Guern zrozumiał już dobrze, że został ocalony, lecz jakim to się sposobem stało, jeszcze wcale nie wiedział.
 — Kobieto, czyś to ty mnie z wody wyciągnęła?
 — Ach Boże! ja nie, bo jakżebym była w stanie to uskutecznić?
 — Któż zatem dobył mnie z wody?
 — Oto ten!
 — Czy to jest ktoś z naszych?
 — Nie wiem tego. Ten biedny, dzielny człowiek padł zemdlony na ziemie i potrzebowałbyś tylko rękę wyciągnąć, aby go zabić.
 — Któż on jest?
 — Alboż ja wiem.
 — Gdzież był?
 — Był po drugiej stronie rzeki i ja go tu przywołałam wzywając pomocy. Przybył na moje wołanie, gdy nikogo koło nas nie było, bez namysłu