Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/186

wiem o co, że tak jest.
 — Spiesz się, bo cię wyprzedzi, umknie i sto franków dyabli wzięli.
 — Bądź o to spokojna. Ktoby chciał umknąć przedemną i Smokiem musiałby mieć dyabla w sobie. Czy jest jeszcze wódka w domu?
 — Jest jeszcze pół flaszki.
 — No, to dobrze. Jutro będzie nie flaszka, ale cala beczka. Czy słyszysz babo? Jutro będzie cała beczka i wystarczy przynajmniej na miesiąc, abyśmy się codziennie popili.
 Zachwycona tą uwagą przemówiła kobieta:
 — Ruszaj wiec na polowanie! Ja także z tobą pójdę.
 Rzekłszy to narzuciła na ramiona grubą guńkę i uzbroiła się w duży nóż. Mąż tymczasem zdjął ze ściany staroświecki karabin.
 Maló i Maryca wyszli z chaty. Mąż odwiązał psa, a chwyciwszy lewą ręką za łańcuch poprowadził Smoka ze sobą.
 Zaledwie pies uzyskał tę skąpą wolność, począł skakać jak szalony, tak że go pan z trudnością tylko mógł powstrzymać. Jedno mierzenie kolbą było wystarczające, aby przypomnieć psu jego obowiązek i do spokojniejszego zachowania się zmusić. Pogoń opuściła zagrodę, zostawiając furtkę otwartą.
 — Szukaj, poszukaj! zachęcał Guern brytana.
 Pies zawył z radości i poprowadził swego pana natychmiast na ślad zbiega.
 Vaubaron uchodząc często zmieniał kierunek drogi,