Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/185

 — Jeszcze czas... Jeźli to zbieg, to blisko nie może być jeszcze, bo pies w takim razie wcale inny wyprawiłby spektakl.
 W czasie tej rozmowy między mężem a żoną Vaubaron zbliżył się do zrębu ciężkim krokiem, bo był znużony i osłabiony.
 — Czy twój karabin jest naładowany? zapytała Maryca.
 — Nabiłem go dwoma kulami.
 — Zdaje mi się, że Smok warczy teraz głośniej.
 — W samej rzeczy. Czas jest, abym wstał.
 Po tych słowach Guern zlazł z łóżka zasłanego siennikiem i szmatami rozmaitego rodzaju. Zaledwie się przyodział, zbieg stanął za płotem w pobliżu chaty.
 Brytan w tej chwili począł rwać się, warczeć, szczekać i wyć robiąc hałas niesłychany.
 — A! — rzekła Maryca — mówiłam ci, że jest blisko.
 — Jeszcze nic nie jest stracone.
 Rzekłszy to, Guern otworzył okno i krzyknął:
 — Kto tam? Wiemy, co się dalej stało.
 Vaubaron nie odpowiedział na zadane pytanie, lecz pospieszył chcąc się przedrzeć zrębem na drugą stronę pagórka. To mu się szczęśliwie udało i wkrótce zdążył na dolinę kędy płynął potok Penfeld zwany.
 — To nikt inny, tylko zbieg Galernik — zawołała Maryca.
 — Nie podlega wątpliwości. Założyłbym się, nie