Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/184

Guern nie inaczej sądził, jak że zbieg dostał się szczęśliwie na morze lub jaką inną bezpieczną drogę ucieczki znalazł. Maló Guern stracił tą razą wszelką nadzieję i czekał innego szczęśliwego zdarzenia.
 Onej burzliwej nocy, o jakiej wyżej mowa była, Maló i Maryca podczas bicia gromów i świecenia błyskawic długo bardzo wcale usnąć nie mogli. W końcu sen ich zmorzył i zasnęli. Brytan tymczasem począł warczeć i wietrzyć w górę podniesionym nosem dając wszelkie oznaki wzruszenia i niepokoju.
 Maryca najpierw się obudziła i szturknęła męża kułakiem. Maló obudził się w jak najgorszeni usposobieniu i krzyknął:
 — Czego chcesz do stu dyabłów?
 — Bądź cicho i słuchaj.
 — Cóż tam takiego?
 — Pies!
 — Pies szczeka, jak mi się zdaje.
 — Nie, nie szczeka ale warczy.
 — Co mówisz?
 — Posłuchaj! Guern był posłuszny, podniósł się na łożu i słuchał z uwagą.
 — Czy słyszysz? — rzekła po kilku sekundach Maryca — czy mam słuszność?
 — Tak jest. Smok niepokoi się i szuka wiatru.
 — To coś znaczy.
 — Niezawodnie. To bydle ma rozum.
 — Może to zbieg zbliżył się, którego szukają.
 — Być może. Ej! byłby to połów nielada.
 — Więc wstawaj! Ja także zrobię to samo.