Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/153

 — Jakżebym ja mógł panu sen przerywać?
 — Przerywałbyś mi go, gdybyś krzyczał i stękał tak, jak to cały dzień czyniłeś.
 — Czyż moja wina w tem, że cierpię?
 — Nie, to nie jest pańska wina, lecz grzechem jest psuć sobie niepotrzebnie gardło wykrzykami: Ach! O joj!
 — Staraj się pan usnąć — mówił dozorca dalej — a przynajmniej zachowuj «się cicho i gryź poduszkę, jeźli cię będzie bolało, byłem cię tylko nie słyszał, bo jestem śpiący i znużony. Czy będziesz się pan cicho sprawował?
 — Będę się starał o to — odpowiedział Vaubaron.
 — To dobrze, a zresztą może wiesz, że ci jutro nogę odejmą, więc będziesz potrzebywał sił, śpij zatem i staraj się, abyś ich nabył.
 Rzekłszy to, dozorca naciągnął szlafmycę na uszy i położył się spać. Za pięć minut chrapał już, a Vaubaron poczytał sobie za obowiązek nie przeszkadzać mu we śnie.
 Wierny upomnieniom galernika mechanik czekał, dopóki dwunasta na wieży nie wybiła.
 Potem dobył z czapki stalową płytkę a widząc że dozorca spał jak zabity, wziął się do piłowania żelaz.
 W kilku minutach uporał się z robotą, czem się niezmiernie ucieszył. Złamanie żelaz było pierwszym szczęśliwym krokiem do odzyskania wolności.
 Lampa u stropu zawieszona słabo rozświecała pokój.
 Vaubaron zdjął ostrożnie z łóżka dozorcy prze-