Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/150

zawołał przeto do pomocy swego kolegę, najbieglejszego chirurga w całem mieście.
 Ostatni wypytał mechanika jak najdokładniej:
 — Czy nie stłukłeś pan sobie przypadkiem kolana?
 — Bynajmniej.
 — Nie upadłeś?
 — Wcale nie.
 — Od ilu dni masz kolano spuchnięte?
 — Spuchło mi dopiero tej nocy.
 — Czy przedtem żadnych oznak nie było?
 — Najmniejszych.
 — Więc żadnej zmiany na kolanie nie spostrzegałeś?
 — Kolano moje prawe było jeszcze wczoraj zupełnie takie jak lewe.
 — Więc wczoraj mogłeś chodzić i nie sprawiało ci to żadnych przykrości?
 — Chodziłem bez żadnej przeszkody.
 — Czy bolało cię w nocy?
 — Wysłowić tego nie mogę.
 — Czy także teraz cię boli?
 — Okropnie.
 Chirurg dotknął się teraz ręką kolana, które było czerwonemi i sinemi plamami pokryte i przedstawiało widok szkaradny.
 Vaubaron jęknął a raczej zawył tak mocno, że aż mury się trzęsły, zarazem po dotknięciu począł się wić jak gadzina w ogień rzucona.
 Obydwaj koledzy popatrzyli na siebie, pokiwali głowami a potem oddalili się na kilka kroków od chorego.