Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/149

cił obiema rękami.
 Towarzysz jego nie skłamał. Kolano spuchło lecz nie bolało wcale. Vaubaron czekał, rychłoli pojawi się dozorca. Posłyszawszy kroki, Vaubaron począł rozpaczliwe jęki wydawać.
 — Co tam takiego? Czego krzyczysz. jakby cię żywcem pieczono? zapytał dozorca.
 — Cierpię okropnie.
 — No to pokaż, co jest tak zatrważającego?
 — Ach! cierpię okropnie, powtarzał Vaubaron.
 — Cóż ci jest takiego?
 — Popatrz pan! odpowiedział mechanik.
 Rzekłszy to obnażył prawe kolano.
 — Do dyabła! rzekł dozorca. A, to prawdziwie rzecz okropna. Niech mnie piorun trzaśnie, ale pańskie kolano grubsze niż dwudziestoczteryfuntowa kula armatnia!
 — Niestety! — rzekł Vaubaron — ból coraz większy, on mnie zabije, umrę z boleści.
 — O, o! dlaczego masz zaraz umierać. Nie umierają ludzie dla takiego głupstwa, zresztą każę pana oddać do szpitala.
 Za kilka chwil wzięto mechanika na nosze i zaniesiono do jednej ze sal dla chorych przeznaczonej.
 Na szczęście sala ta miała tylko cztery łóżka, które były wszystkie próżne z wyjątkiem jednego, które dla strażnika przeznaczone było. Vaubarona rozebrano i położono do łóżka. Potem posłano po służbę mającego lekarza.
 Przybyły eskulap nie mógł rozpoznać rodzaju choroby, którą po raz pierwszy w życiu oglądał,