Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 2.pdf/114

 — Chmury się usuwają... widzę — i poczynam mówić!
 — Mówże więc!
 — Znajduje się teraz daleko od Paryża — szeptała Pamela. Powietrze jest jasne, niebo czyste. Widne jest wybrzeże nad niezmiernem morzem dominujące. U wnijścia do małego domku widać gromadkę ludzi stojących naokoło jasnowłosego dziwnie ubranego dziewczęcia, które śpiewa i płacze. Tem małem dziewczęciem jest owo dziecię, za którem mi iść kazałeś.
 — Czy jesteś we Francyi? zapytał Horner.
 — Tak jest — odpowiedziała Pamela.
 — W której części Francyi?
 — Na zachodzie.
 — Na którem wybrzeżu?
 — Na wybrzeżu Bretanii pod Brest.
 — Jakże się nazywa owe sioło?
 — Nazwisko wsi jest Tan.
 Fryderyk Horner zwrócił się do Vauberona.
 — Powinienbyś pan być ze mnie zadowolonym — rzekł — bo uczyniłem, czegoś pan sobie życzył, uczyniłem nawet więcej, bo zamiast jednego aż pięć pytań zadałem jasnowidzącej. A teraz powiem panu, że pańskie położenie obudzą we mnie najżywszy interes i życzyłbym sobie, abym mógł panu tego dowieść. Pozwól mi pan jedno pytanie. Co pan chcesz przedsięwziąć. Przysięgam panu, że nie dla prostej ciekawości zapytuję, daj mi przeto szczerą odpowiedź.
 — Panie jakież może mieć przedsięwzięcie ojciec,