Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/95

indziej... tak mi przynajmniej powiedzieli...
 Werner wzruszył ramionami i mruknął:
 — Bydlaki!... Ciekawym skądby wydobyli drugiego nabywcę tak sumiennego, tak na wszystko przystającego, tak pewnego, jak ten najgodniejszy ojciec Legrip?!...
 — Zapewne... zapewne... Richard głową potrząsł. Ot głupcy, nie zastanowili się nad tem dostatecznie!
 — Kiedy się z nimi zobaczysz?
 — Za dwie godziny... Wiedząc że pana tu zastanę, zamówiłem ich do szyneczku pod Złotym Kłosem... Tam mają na mnie czekać...
 — Wszyscy trzej?
 — Tak jest...
 — A więc... powiesz im, żeby punkt o dziesiątej zgłosili się do domu przy ulicy Neuilly... Ojciec Legrip ich przyjmie...
 — Wszystkich trzech razem?
 — Nie! Ojciec Legrip nie wpuszcza nigdy tylko po jednemu... ja mu to poradziłem...
 — Na prawdę! mądra rada! bardzo mądra!...
 — Ci chłopcy poczciwi mogą ciągnąć węzełki jeżeli chcą, który ma wejść pierwszy...
 — Tak najlepiej... Jeden wejdzie, a tamci mogą tymczasem ćmić fajeczki i rachować gwiazdy na niebie, żeby im się nie nudziło... Nic mi nie powiesz więcej panie Werner? nie masz dziś dla mnie żadnego polecenia?...
 — Chwilowo... żadnego...
 — Skoro tak, idę zatem na moje rendez-vous... Sługa pański...