Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/77

 Właściciel spojrzał na Jana osłupiały, prawie rozjuszony. Czytało się w jego oczach, że patrzy na niego, jak na skończonego waryata.
 — Ani grosza?!... i ty ją chcesz poślubić?... — wybuchnął gwałtownie.
 — Tak panie...
 — Ale dla czegóż? dla czego, pytam?!...
 — Bo ją kocham...
 — To nie jest żaden powód!...
 — O! jest panie, i nawet powód najsłuszniejszy!...
 — Zastanów się tylko, pomyśl nad tem, mój młody przyjacielu! — właściciel wpadł w ton łagodnej, ojcowskiej niemal perswazyi — Kamień młyński, wiążesz sobie do szyi!... chcesz się unieszczęśliwić na resztę życia!...
 Młodzieniec potrząsł głową energicznie:
 — Spodziewam się wręcz przeciwnie, że moja żona szczęście mi zapewni...
 — Nic dotąd nie złożyłeś... Twoja żona posiada drugie tyle!... Na prawdę... łączą się... głód z pragnieniem!
 — Mam dwie ręce... moją zdatność i odwagę... Z tem nie zna się ni głodu, ni pragnienia...
 — Dzieci zaczną się sypać...
 — Będą nam najpożądańsze!...
 — Z niemi wejdzie pod wasz dach nędza...
 — Biorę na siebie przepędzić ją na cztery wiatry!... Zresztą... będzie co Bóg da!...
 — Więc to już nieodwołalne?...
 — Rzecz naturalna!... Wyszły nasze zapowiedzi... za dwa tygodnie ślub.