Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/76

wyższe zdumienie. Czoło zmarszczył niemal gniewnie. Wiemy już, że snuł w głowie pewne plany, iż chciał się zabawić w Opatrzność co do Jana przyszłości. Słowa młodego człowieka wywracały do góry nogami plany i projekta, do których mechanik był się już całą duszą przywiązał.
 — Pan się żenisz!... — powtórzył, jakby nie wierzył własnym uszom, jakby nie mógł przypuścić podobnego szaleństwa.
 — Tak panie...
 — Ależ to być nie może!... pan drwisz chyba ze mnie!
 — Mówię całkiem na seryo...
 — W twoim wieku?!...
 — Wiek nic nie ma do tego... Skończyłem lat dwadzieścia; miałem zaś lat piętnaście, gdym pracował sam jeden, na utrzymanie siebie i dwojga starców, moich przybranych rodziców...
 — Wiem żeś chłopiec odważny i najporządniejszy w świecie; ale do stu kaduków! któż bo się żeni w latach dwudziestu?!...
 — Żenią się... czemu nie... skoro prawo na to pozwala...
 — Kobieta, którą chcesz poślubić, dałbym szyję, że starsza od ciebie...
 — Żleby było, panie, bo byś przegrał zakład... moja narzeczona nie ma jeszcze lat szesnastu...
 — Czy ma przynajmniej majętnych rodziców?...
 — Sierota, tak samo jak ja...
 — Ma zatem w ręku swój majątek?...
 — Niema ani grosza...