Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/50

podwójnej katastrofy, którąśmy wyżej opisali:
 — Mój kotku! co też się stanie z tym biednym bobakiem, który urodził się, niemając ni ojca, ni matki?
 — Cóż ma z nim być?... Zaniosą go, rzecz naturalna, do domu podrzutków.
 — Przykro mi o tem pomyśleć... matka była taka uczciwa... gdybyś tak pozwolił?...
 — No, kończże, kończ!...
 — Zastąpilibyśmy mu zmarłych rodziców... Wzięlibyśmy sierotę do siebie... wychowując najstaranniej...
 — Co ci też kobieto świta po głowie?!... Czyśmy to tacy bogacze, czy co?
 — Eh! taka dziecina nie zje przecież wołu... Gdzie jest dla dwojga, znajdzie się i dla trzeciego. Przywiązałbyś się do dzieciaka, i nauczył go twojego rzemiosła...
 — Starość, nie radość... Może wkrótce będę zmuszony warsztat porzucić...
 — Właśnie też!... Gdy nie będziesz miał zatrudnienia i roboty, będzie ci się nudziło. Dziecko wtedy stanie ci się rozrywką. Będzie to zresztą uczynek miłosierny, i ręczę, że tego nie pożałujesz. Dałabym sobie za to głowę uciąć!
 — Ha! skoro taką masz wielką ochotę na tego chłopaka, niech się stanie według twej woli... Pójdę zaraz, i każę sobie oddać dziecko na wychowanie.
 I rzeczywiście Simon poszedł do komisarza od policyi, i podpisał deklaracyę, że dziecko bierze na swoją opiekę.