Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/40

 Rozpacz ukrył na dnie serca, twarz zmusił do zupełnego spokoju, sercu nakazał, żeby zaczęło bić jak zazwyczaj, i wrócił do pokoju sypialnego.
 — Mój drogi — Marta spytała — o czemże tak długo rozmawiałeś z doktorem?
 — Oh! o wszystkiem i o niczem... Wiesz jaki z poczciwca gaduła!... Zresztą doktor odszedł już dawno... Szukałem nadaremnie w mojej tece planu na nową maszynę... a jest mi tak niezbędnie potrzebne!
 To tłumaczenie, zaspokoiło najzupełniej ciekawość młodej kobiety.
 Wzrok jej padł przypadkiem na papier, który mąż trzymał w ręce.
 — Co to takiego? — spytała powtórnie.
 Drgnął nerwowo... zapomniał o papierze najzupełniej.
 — To? — rozłożył szybko zmięty świstek — rachunek doktora.
 — Podał ci rachunek... tak prędko?
 — No tak... widzisz przecie...
 — Ile też wynosi?
 Popatrzył na ilość zesumowaną!
 — Sto sześćdziesiąt franków — bąknął.
 Twarz Marty wyrażała bolesne zadziwienie.
 — Ależ to dla nas suma olbrzymia! — zawołała żałośnie. — Tyle pieniędzy wyrzucić, li za wizyty lekarskie! Ah! mój najdroższy, ile cię moja słabość kosztuje! Skąd ty weźmiesz taką sumę? Przyjdzie ci to z wielką trudnością.
 Jan machnął ręką lekceważąco.