Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/292

 Rodille nie omylił się w oczekiwaniu. Dziecię uczuło się spokojniejszem.
 — Czy pan znasz mego ojca? wyszeptało tak cicho, że zaledwie można się było słów domyśleć.
 — Czy go znam! Wszakże ja jestem jego najlepszym przyjacielem.
 — I widziałeś go?
 — Widziałem go moje dziecię.
 — A kiedy?
 — Zaledwie przed godziną wyszedłem od niego.
 — I ojciec powiedział, żebyś pan tu przyszedł?
 — Nie mógł tego zrobić bo ci ludzie, którzy go zabrali, dopiero za kilka dni go uwolnią.
 — To są niedobrzy ludzie — rzekła Blanka — mój ojciec nie zrobił im nic złego, nie prawdaż?
 — Niezawodnie, lecz teraz czuje się bardzo nieszczęśliwym i tylko jedno mogłoby go pocieszyć to jest, gdyby swoję kochaną Blankę mógł uściskać.
 — Ach. ja także tęsknię za tem i radabym go uściskać, lecz gdy tu przyjść nie może, jakżeż to możliwe?
 — Toby się dało zrobić, zaprowadziłbym cię moje dziecię i właśnie ojciec przysyła mnie po to.
 — Dobrze, dobrze, więc chodźmy prędko do niego, rzekła Blanka porywczo, lecz nagle potem wstrzymała się w pośpiechu.
 — A dlaczegóż się ociągasz, czy nie chcesz pójść?
 — To nie, ale gdy my pójdziemy, to biedna mama, która taka zimna na tej twardej leży podłodze, może się obudzić, i byłaby sama w domu, gdy nas nie będzie.
 — Prawda, że zostanie samą gdy za nami pójść