Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/280

nie potrzebuję się mego ubóstwa wstydzić, bo nie powstało ani z lenistwa, ani z lekkomyślności.
 — Wiec pan zapłaciłeś?
 — Trzema banknotami po tysiąc franków.
 — Dlaczegoś pan o tak wcześnej godzinie pospieszył z zapłatą? Dlaczego wczoraj nie zapłaciłeś?
 — Bo wczoraj nie posiadałem jeszcze potrzebnych pieniędzy, aby wierzyciela zaspokoić.
 — Więc po wczorajszym wieczorze otrzymałeś pan te pieniądze?
 — Tak jest panie komisarzu.
 — A wiele?
 — Cztery tysiące franków.
 — Czy to był dług, który odebrałeś?
 — Wcale nie.
 — Więc pożyczyłeś?
 — I to nie.
 — Zatem te pieniądze byłyby darowane?
 — Tak jest w istocie.
 — Czyś je pan wczoraj wieczorem, czy dopiero w nocy otrzymał?
 — Dopiero w nocy.
 — A od kogo?
 Vaubaron zbladł i ociągał się z odpowiedzią bo w tej chwili dopiero począł się domyślać niebezpieczeństwa.
 — Pan mi nie odpowiadasz? — mówił dalej komisarz — powtórzę zatem zapytanie: Od kogo pan masz te pieniądze?
 — Aby panu na pytanie odpowiedzieć, muszę mu opowiedzieć całą historyą.