Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/276

osób a dwie z nich miały trójbarwne szarfy na piersiach.
 Jednę z nich poznał mechanik natychmiast. Był nią ów człowiek, który przed chwilą ze stajennego dachu bardzo znacząco na mechanika palcem wskazywał.
 Na wschodach ujrzał uniformy i bagnety, może jakich dwunastu infanterzystów, na widok których pomimo woli cofnął się na kilka kroków wstecz. Do pokoju weszli najpierw czarno ubrani ludzie, a we drzwiach stanęli żołnierze.
 — Moi panowie — rzekł półgłosem mechanik — co to ma znaczyć? Czy mnie szukacie?
 — Jestem komisarzem policyi — przemówił jeden z owych trzech wstęgami zdobnych ludzi.
 Vaubaron oddal ukłon, a komisarz mówił dalej:
 — Mam panu zadać kilka pytań.
 — Jestem na usługi pańskie.
 — Czy pan się nazywasz Jan Vaubaron.
 — Tak jest.
 — Jakie jest pańskie zatrudnienie?
 — Jestem mechanikiem.
 — Czy pan wynajmujesz pomieszkanie, w którem się teraz znajdujemy?
 — Zapewne.
 — Te okna wychodzą na ulice?
 — Tak, wszystkie trzy.
 — Z żelaznym balkonem?
 — Nie inaczej?
 — Chcemy się przekonać.
 Komisarz postąpił kilka kroków naprzód w kie-