Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/230

 W końcu zdecydował się, zaprzestał chodzenia tam i nazad, a stanąwszy przed Rodillem rzekł:
 — Tak, mój kochany panie, jeszcze pana potrzebuję.
 — O cóż się rozchodzi?
 — Nie zbywa panu ani na odwadze, ani na energii — mówił doktor dalej.
 — Mam tego dostateczny zapas i chodzi tylko o dobrą zapłatę, abym to stwierdził czynami.
 — Niczego się pan nie zlękniesz?
 — Nawet niemożliwość mnie nie odstraszy, jeźli nagroda będzie po temu.
 — Czyś się pan przypatrzył tej córeczce Vaubarona?
 — Piękną jest jak Cherub i godną pęzla mistrza.
 — Przed godziną zrobiłem temu człowiekowi propozycyą, aby mi co do tego dziecięcia ustąpił na lat 10 wszystkich praw ojcowskich, za co mu ofiarowałem bardzo znaczną sumę.
 — I on tego nie przyjął?
 — Niestety.
 — A to głupiec!
 — Tym jest, także w moich oczach, tymczasem uważaj pan dobrze. Ta mała musi popaść, w moję moc, musi zniknąć z koła swej rodziny, ale tak żeby najenergiczniejsze poszukiwania odnaleźć jej nie mogły.
 — A do dyabła! — zawołał Rodille.
 — I czy panu się zdaje, że to leży po za granicami możliwości? — mówił Horner dalej z trwożliwem oczekiwaniem.