Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/22

najczęściej z kości słoniowej, z perłowej macicy, okleja się atlasem, ozdabia pięknemi malowidłami, piórami i koronkami, czasem złotem lub srebrem...
 — Czy tamte piękne wachlarze, lepiej chłodzą, niż twój?
 — Nie sądzę...
 — No to daj mi ten!
 — A potrafisz nim się wachlować?
 — Doskonale!... Patrz tylko, tatusiu!...
 Dziecię ujęło wachlarz w prawą rączkę, i dzięki kokieteryi wrodzonej córkom Ewy niemal od kołyski, zaczęła nim poruszać z gracyą Hiszpanki, co najmniej piętnastoletniej.
 Ojciec patrzał na nią z podziwem, prawie z ubóstwieniem.
 — Tatku!... uściskaj mnie — rzekła dzieweczka pieszczotliwie.
 Nie dał sobie tego dwa razy powtórzyć.
 Gdy ją cisnął do piersi z czułością.
 — A pamiętasz tatusiu, coś mi obiecał — szepnęła mu do ucha.
 — Cóż takiego?
 — Śliczną lalunię, którą sam zrobisz, piękniejszą, niż te wszystkie u kupców za oknami... ma sama się ruszać... chodzić, jak prawdziwa panienka...
 — Prawda, prawda!... nie zapomniałem o niej dziecię...
 — I zawsze mi ją zrobić obiecujesz?
 — Więcej niż kiedykolwiek!
 — Jakiś ty dobry tatusiu! — klasnęła w rączki. — Będzie zatem sama chodziła?