Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/20

zupełnie opuszczają!...
 Dziecko drgnęło. Główka dotąd na poduszce oparta, zsunęła się na twardą poręcz karła. Otworzyła oczęta, a jej drobne rączki, odgarnęły włosy wilgotne, na czoło opadające...
 Jan zbliżył się do niej.
 Ukląkł przed karłem, dotknął się ustami rozpalonej twarzyczki, ujął w dłoń jej obie rączki, złożył jej główkę na swojej piersi bolem drgającej, i szepnął jej na uszko, tej dziecinie najmilszej, słodko się do niego uśmiechającej, cichuteńko aby nie przerwać snu młodej kobiecie:
 — Blanko! moje drogie maleństwo!... czy ciebie co boli?
 — Boli tatusiu... — dziecię odpowiedziało słabym głosem.
 — A gdzie cię boli aniołku?
 — Wszędzie...
 — Czy masz gorączkę?
 — Nie wiem tatusiu...
 — Abym ci mógł ulżyć w cierpieniu, muszę wiedzieć, co ci jest... Powiedz że mi czego doświadczasz, moje maleństwo najdroższe... powiedz mi wszystko dokładnie...
 — Kiedyż ja nie umiem tego powiedzieć tatku...
 — Spróbuj tylko dziecię... już ja cię zrozumiem, bądź pewna!
 — Zdaje mi się, że mi główka okropnie cięży... niby cięższa niż cale ciałko... Gdy nią ruszam, tak mnie bardzo boli...
 — A dalej co?