Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/193

cem jej najśmielsze marzenia, spróbowała stanąć.
 — Tatku!... tateczku! — błagała — tylko chwileczkę się zatrzymajmy... proszę cię... to coś cudownego!... tak bym chciała zobaczyć!...
 Wiemy jak pilno było pilno Janowi i że mu rozchodziło o rozwiązanie pytania: Śmierć czy życie?
 Nie zatrzymał się też, rzuciwszy Blance obietnicę mimochodem:
 — Później moje dziecię!... później... Teraz niepodobna!...
 Biedna mała bez słowa skargi, ze zwykłą cichą i łagodną uległością poszła z ojcem.
 Vaubaron pociągnął za rączkę od dzwonka. Furtka sama się otworzyła i zamknęła za wchodzącymi.
 Szpaler prosto wycięty prowadził do domu. Na progu w sieniach, dziwacznie udekorowanych, Jan spotkał wielkiego draba w jaskrawej liberyi, kapiącej złotemi galonami, w dużej peruce pudrowanej, z miną kwaśną i pełną arogancyi.
 Lokaj zmierzył mechanika od stóg aż do głowy lekceważąco, niemal impertynencko, a znalazłszy zapewne, że strój jego nie zapowiada klienta możnego i ze sfer arystokratycznych, zatrzymał go ruchem brutalnym, szorstko pytając:
 — Czego czecie?
 — Jan był nodto zajęty smutnemi myślami, aby zwrócić uwagę na gburowate postępowanie sługusa.
 Odpowiedział po prostu:
 — Chcę zasiągnąć rady doktora Hornera.