Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/151

 — Do kroćset sto tysięcy dyabłów!... nie mogę przecież zostać gołym jak święty turecki!...
 — Wygramol się chłopcze z tej biedy, jak chcesz, i jak możesz... tylko nie licz na moją pomoc...
 — No! dajcie dziesięć żółtobrzuszków!
 — Nie dam, ani dziesięciu, ni pięciu...
 — A przed chwilą sam pan powiedziałeś, że oprawa warta sto franków?
 — To powiedziałem, i powtarzam...
 — Weź pan zresztą za tę kwotę mizerną!...
 — Nie, synu kochany... Rozmyśliłem się tymczasem... widzę, że nawet dając ci pięćdziesiąt franków, zrobiłbym jeszcze bardzo zły interes...
 — Posłuchajcie tylko, ojcze Legrip!... potrzebuję gwałtem stu franków... Dajcie mi je, a powiem wam coś o czemś, co chciałem zachować sam dla siebie, a przyczem można kupę złota zarobić.
 — Ha!... zresztą... zobaczymy ten interes...
 — Dostanę pieniądze?...
 — Najprzód interes... potem odpowiem...
 — A to z pana dyabeł nie człowiek!... każdy chodzi jak wół w jarzmie, i musi spełnić każdą wolę, każdą pańską zachciankę!... Otóż na ulicy Pas-de-la-Mule, na przedmieściu Marais, stoi wielki pałac; między dziedzińcem a ogrodem. Mieszka w nim sam jeden pewien stary kawaler, bogatszy niż wszyscy paryscy Krezusi razem wzięci!...
 Rodille od pierwszych słów wytężył całą uwagę, a ręce mu lekko drzeć zaczęły.
 — Ten tedy stary jegomość — Rypcio dalej opowiadał — nazywa się baron de Viriville. Mieszka