Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/149

 — Mój Boże!... nie inaczej... najfałszywsze w świecie!...
 — Ależ to niepodobna!...
 — Czyżbyś przypadkiem miał nie wierzyć moim słowom? — spytał szorstko Legrip, widocznie obrażony.
 — Ej! nie! nie... cóż znowu! — odrzucił czempredzej Rypcio.
 — Dla czegóż mówisz, że to niepodobna?
 — Pomyśl pan tylko, że te dwa pudełka zabrałem z pałacu... z pałacu księżnej prawdziwej!...
 — Cóż stąd?...
 — Bardzo wielkiej damy...
 — A dalej?...
 — Milionerki, jak utrzymują...
 — Czegóż chcesz tem dowieść, mój chłopcze?
 — Że jest wręcz niemożliwem, żeby księżna, milionerka, wielka dama, nosiła fałszywe kamienie!...
 Rodille wzruszył ramionami, jakby go tamten mógł widzieć:
 — Mnie to bynajmniej nie dziwi... W mojem długiem życiu, nie raz i nie dwa mi się zdarzyło widzieć coś podobnego... To dowodzi po prostu, że księżna nie musi być tak bogatą, za jaką chce uchodzić, skoro blichtrem ludziom oczy mydli, i przystraja się w taką lichotę! w takie fałszywe błyskotki!... Zdarza się to jednak codziennie... i nie jedna księżna tak samo świat oszukuje...
 — Koniec końców, jestem haniebnie okradziony! — ryknął zbój. — Ah! łąjdaczka! gałganica!...
 — Innym razem lepiej ci się powiedzie...