Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/142

czem wspomniałem Richardowi!
 — To nie było wspominać...
 — Gotów jestem przyznać, żem palnął wielkie głupstwo...
 — Może pierwszy raz w życiu łobuzie, powiesz szczerą prawdę...
 — Ja tak pana kocham, papo Legrip, że robiłem z tobą interes, byle mieć przyjemność pana zobaczyć!
 — Pokornie dziękuję, za tę wielką łaskę!
 — Przysięgam, że nigdy nikomu nic nie sprzedam, choćby pół kolczyka odłamanego, choćby mi ten drugi dawał dubelt tyle co mi pan płacisz!
 — Czy to mówisz na seryo, łobuzie?
 — Wicherek nigdy nie okłamuje swoich przyjaciół! — uderzył się w piersi patetycznie.
 — No! tem mnie trochę udobruchałeś...
 — Tatku! tatuńciu rodzony!... dobryś jak sam Pan Bóg!...
 — Gdzież przedmioty?... pokaż co masz!...
 — Oto jest wszystko!
 Wicherek wyjął z zanadrza spore zawiniątko, związane na krzyż w chustkę od nosa kolorową, w duże kraty. Rozwiązał węzełki i zaczął rozkładać na półeczkach, przybitych po jego stronie pod otworami w siatce, klejnoty rozmaite: Kolie z brylantów, bransolety, pierścienie, breloki od zegarka, kolczyki, wszystkie wysadzane drogiemi kamieniami lub brylantami.
 Rodille brał w ręce jeden kawałek po drugim, obracając pod światłem lampy. Brylanty, rubiny