Strona:PL Montepin - Jasnowidząca. T. 1.pdf/140

 — Wicherek...
 — At! to ty mój chłopcze! No!... No!... Czyś sam jeden?
 — Mam ze sobą dwóch koleżków...
 — Wiesz iż z zasady nie przyjmuję nigdy tylko po jednemu...
 — Wiemy o tem doskonale!... ale tak się już umówiliśmy, że ja pójdę pierwszy...
 — Zaczekaj, idę otworzyć...
 Sznur gruby na wzór tych, które wiszą w lożach odźwiernych, był tuż pod ręką Rodille’a. Pociągnął i drzwi się otwarły, a raczej troszkę tylko się odchyliły, tyle, ile było potrzeba, aby się mógł przecisnąć jeden człowiek.
 Wicherek wśliznął się jak piskorz i wszedł do izby. Drzwi sprężyną popchnięte, zatrzasnęły się same ze siebie.
 Rodille tymczasem już był zasiadł na krześle za biórkiem, naprzeciw dwóch okienek w kracie.
 Wicherek, był to chłopak młodziusieńki, cienki jak szparag, z pyszczkiem ważkim jak u łasicy. Włos płowy, a oczy małe świdrowate, otoczone czerwoną obwódką, podwajały jeszcze jego podobieństwo z tem stworzeńkiem, któreśmy wymienili. Mógł śmiało pozować malarzowi jako typ niezrównany gamin’a paryskiego, w całej tegoż brzydocie tradycyonalnej.
 — Czemu mam przypisać zaszczyt twoich odwiedzin, mój zacny kawalerze? — spytał Rodille drwiąco.
 — Ejże! Ejże! — wykrzyknął miody zbój w osłu-