Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/123

 — Bajeczne! — mówił. — Cała góra ujęta w marmur. A dekoracja!... Coś podobnego widzi się tylko zagranicą.
 Pan Maciej rozglądał się za czemś i nagle szybko podszedł na brzeg przystani. Stanął przy ponsowej łodzi w kształcie gondoli weneckiej, z nałożonym srebrnym napisem: „Stefanja“.
 — Odświeżona... zupełnie nowa! — szepnął zdumiony, patrząc na przepyszne adamaszki baldachimu.
 Twarz mu drgnęła, poruszył ustami i ze skupieniem patrzył na błyszczący w słońcu srebrny napis. Staruszek ciężko westchnął.
 Ale i wszyscy dojrzeli wspaniałą łódź. Panna Rita rzekła do Trestki:
 — Widział pan kiedy tę gondolę?
 — Tak, w starej szacie... teraz odnowiona...
 — Hm...
 Hrabianka Paula zaszczebiotała szeptem:
 — Czy to imię tej... comment donc! w której się kochał pan Maciej.
 — Tak, na jej cześć zbudowana, ale to już dawno.
 — Ordynat odnowił ją. Dobry pomysł — rzekł Trestka.
 — Szanuje widać les vieilles histoires swego dziada odrzkła hrabianka z ironicznym półuśmiechem.
 — Albo własne, pensez bien, comtesse!
 Hrabianka popatrzyła na Trestkę pytająco: miał bardzo ciekawą minę. Spojrzała na pannę Ritę i zdumiona podniosła brwi.
 — Czy to możliwe?
 Nikt jej nie odpowiedział.
 Waldemar podszedł do dziadka. Pan Maciej spojrzał mu w oczy badawczo.
 — Mógłbym ci podziękować, Waldy, za odnowienie, gdyby...
 — Gdyby co, dziadziu?
 — Gdybyś to zrobił tylko dla tradycji — rzekł prędko i odszedł w inną stronę.
 Trochę szatański błysk zaświecił w oczach Waldemara, gdy patrzał za odchodzącym dziadkiem.
 — Którą łodzią jedziemy? — pytał książę Podhorecki.
 — Panie Michorowski, pan decyduje — wołała panna Rita.
 — Wybór łodzi zależy wyłącznie od pań.
 — Więc jedźmy tą błękitną.
 Waldemar skinął na wioślarzy, a ci, poubierani w pasiaste koszule, podprowadzili natychmiast błękitną łódź pod kamienne schodki. Biały maszt łopotał, poruszony wiatrem, fala cicho pluskała, kołysząc łódką; zagięty jej dziób rytmicznym ruchem zdawał się kłaniać towarzystwu.
 Jednakże dla wszystkich za mało było miejsca w błękitnej; ordynat skinął, aby podprowadzono ponsową gondolę. Sam usadowił w niej księżnę babkę i pana Macieja, poczem spytał:
 — Kto tu siada więcej?
 — Ja pierwsza — rzekła hrabina Ćwilecka, podnosząc dumnie głowę. — Paula, vous aussi.
 — Oh! non, maman! Ja wolę kolor błękitny! — zaśmiała się figlarnie hrabianka.
 — Więc ja z mamą — rzekła panna Michalina i lękliwie weszła do łodzi.
 Waldemar wprowadził jeszcze parę osób.