Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/122

 — No! cicho, dzieciaki! — wołał roześmiany Waldemar — nie hałasować, przywitać się z paniami! Cóż to u was słychać, co?
 Zaczęło się powitanie z gośćmi i różne opowieści o wydarzeniach niezwykłych.
 — Osiołek lozblikał się Antosiowi i wywiódł wózek! — wołała, śmiejąc się jakaś dziewczynka.
 — Maryny rozdarła sukienkę Zosi i pani ochroniarka kazała jej klęczeć.
 — Micio Zielak nos sobie zbil...
 — Jak one pana kochają, to jednak coś bajecznego! — mówił Weyher.
 — Czy to dzieci służbowe? — spytała Ćwilecka.
 — Tak pani, dzieci służby dworskiej, trochę biedaków ze wsi i bardzo dużo zupełnych sierót, nawet podrzutków. Uczą się tu i bawią do czasu pójścia do szkoły.
 Waldemar zwrócił się do dzieci:
 — Gdzie jest pani ochroniarka?
 — W ochronce. Uczy starsze dzieci.
 — A Stefcia Gołąbkówna? Nie widzę jej.
 — Ot biegnie Stefcia! — zawołało kilka głosów.
 Jakaś mała figurka toczyła się jak kula. Dziewczynka różowa, z warkoczykiem złotych włosów dopadła do ordynata i, chwytając go za nogi, zaczęła się piąć na ręce, wołając przeraźliwie:
 — Pan dobli! Na lęce, na lęce!
 Wszyscy zaczęli się śmiać prócz hrabiny Ćwileckiej i pani Idalji, które wzruszyły ramionami.
 Waldemar podniósł dziecko do góry, pohuśtał i pocałował w czoło, poczem oddał Stefci.
 — To pani imienniczka, a moja faworytka. Liczy zaledwo trzy wiosny życia. W ochronce jest od paru miesięcy. Kochamy się bardzo. No! idź do pani — rzekł do dziewczynki.
 Dziecko, trzymając się za szyję ordynata, spojrzało zachmurzone, ale zaraz wyciągnęło rączki.
 — Ładna pani, pani dobla!
 — Chrzci panią mojem imieniem — rzekł cicho Waldemar.
 Stefcia pochwyciła dziewczynkę i ucałowała.
 Nadeszły dozorczynie z powitaniem.
 Waldemar pokazał gościom wewnętrzny gmach ochrony i przedstawił ochroniarkę, starszą już, inteligentną kobietę, której, za przykładem księżnej, wszyscy podali ręce.
 Zwiedzono jeszcze szkołę i kaplicę obok, poczem całe towarzystwo powróciło do parku.
 Waldemar zaprojektował przejażdżkę łodzią. Zgodzono się chętnie. Dzień był piękny i do obiadu pozostało jeszcze parę godzin. Poszli w stronę przystani.
 Park oświetlony popołudniowem słońcem, wyglądał jak morze zieloności, jasnych drgających plam, pełen cieni, bujnych traw, żółtych żwirowych uliczek, wijących się kręto i szerszych dróg powozowych. Pełno życia, śmiechu w naturze i pomiędzy ludźmi. Wszyscy szli razem i stanęli na marmurowych płytach przystani. Baron Weyher oglądał schody z ciekawością i kręcił głową.