Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/124

 — Panie Trestka, pan wiosłuje. Tak?
 — Nie tęgo, ale mogę ryzykować.
 — Więc dodam panu wioślaraza. Proszę kierować błękitną.
 — A pan?
 — Ja prowadzę gondolę.
 — Wioślarz niepotrzebny, ja panu pomogę — zawołała Stefcia.
 Wskoczyła prędka do błękitnej łodzi, biorąc wiosła.
 — Pan steruje, ja będę wiosłowała, bo nie znam drogi, a są tu podobno jakieś zakręty.
 — Ja również nie znam drogi. Przytem nic nie widzę, taki blask.
 — Skandal! możemy sobie powinszować — rzekła panna Rita — ci państwo potopią nas. Une belle chance!... Wiluś, bierz wiosła od tego pana, bo grozi nam katastrofa.
 — Ani myślę ustępować. Panno Stefanjo, jazda!
 Stefcia poruszyła wiosłami, łódź zachybotała się mocniej i brzeg powoli zaczął się oddalać.
 — Płyniemy jak na Grand Canale. Patrzcie państwo: czy ordynat nie wygląda na gondoliera? — rzekła hrabianka Paula.
 Trestka wzruszył ramionami.
 — Chyba dlatego tylko, że stoi na cyplu łodzi, bo zresztą cóż więcej?...
 — A śmiała postawa, a pewność ruchów, a malowniczość pozy?
 — A rozmarzenie w oczach? — dorzuciła panna Rita.
 — Już tego pani nie widzi — zaoponował Trestka.
 — Przeczuwam!...
 — Co to! Muzyka? — zawołała Stefcia.
 Wszyscy podnieśli głowy.
 Od zwierzyńca dolatywały ciche dźwięki strun i nagle buchnął grzmot instrumentów. Odezwała się orkiestra szumną fanfarą, sunąc po falach dźwiękliwie. Masa tonów zgodnym i wspaniałym hejnałem płynęła ponad lśniącą wodą, bijąc w burty ponsowej i błękitnej łodzi.
 Wszystkie twarze uśmiechnęły się, oczy błyszczały wesoło. Chwilę trwała cisza, poczem pytania i wykrzykniki rozległy się jednocześnie:
 — Nowa niespodzianka ordynata!
 — To głębowicka orkiestra.
 Stefcia, rozpromieniona zdwojiła pęd łódki. W oczach jej błyskały skry.
 — Kocham muzykę, ale dla jej miłości nie myślę tonąć. Panno Stefanjo, co pani robi? Wypadniemy — krzyczał Trestka.
 — Nic, nic, panie hrabio. Ja płynę w takt.
 — Bylebyśmy się nie wywrócili w takt. To byłoby mniej zabawne.
 Baron Weyher musnął z zadowoleniem swe żółte baczki i rzekł słodko:
 — Hrabianka dobrze mówiła, że płyniemy jak na Grand Canale. Oui, cʻest trés beau, jak spacer dożów.
 — Ale gdzież jest doża — spytała Stefcia.
 — Tylko ordynat może być takim nowoczesnym dożą — rzekła panna Rita.
 Trestka żachnął się.
 — Tylko ordynat! zawsze tylko ordynat. Dziwię się, że mu pani dotąd piedestału nie postawiła.
 Składałabym mu hekatomby, gdyby chciał, ale... nie chce.