Strona:PL Mniszek Helena - Trędowata 01.pdf/086

 — Widzę, że my się z panią nie rozumiemy.
 — Być może. Jak zawsze zresztą — odparła rozdrażniona.
 — Co pani myślała, mówiąc o pannie Ricie? Proszę mi powiedzieć.
 — Wybaczy pan, ale tak dalece żałuję swych słów, że nie chcę Ich powtarzać. Istotnie popełniłam niedyskrecję.
 Spojrzał na nią uważnie.
 — A rozumiem... Bajecznie! Można pani powinszować zmysłu spostrzegawczego. Więc pani sądziła, że Trestka mnie drażni z powodu zajmowana się panną Ritą? I pani mogła myśleć o tem choć przez chwilę?
 Stefcia szła prędko, zła na siebie i na niego.Trzymany w ręku płaski kwiat malwy rwała palcami, nie odpowiadając.
 Waldemar patrzał na nią wzburzony, lecz, nie doczekawszy się odpowiedzi. wzruszył ramionami i zawołał:
 — Pani mnie czasem tak drażni, że nawet nie mogę spokojnie mówić. Dlaczego pani nie od powiada, panno Stefanjo?
 — Nie chcę pana rozdrażnić jeszcze więcej. Zresztą nic już nie mam do powiedzenia.
 — To najłatwiejsze! — wybuchnął. — Stanowczo nie można z panią rozmawiać.
 — To też niech się pan nie trudzi.
 Zmarszczył brwi, usta zadrgały mu gniewem.
 — Pani jest uprzejma! — rzekł z ironią.
 — Muszę nią być dla zrównoważenia pańskiej uprzejmości.
 — Moja jest inna.
 — O tak! pod bardziej ostrym kątem.
 — Nie, pani, tylko pod innym.
 Stanęli pod filarami werandy.
 — Co to? Państwo się znów kłócą? — spytała Rita, widząc silne rumieńce Stefci i poruszenie Waldemara. Ale on zaprzeczył.
 — Och! nie. Dowodzę tylko pannie Stefanji, że kobieta powinna być domyślna i tak łapać wszystko, co się dokoła niej dzieje, jak motyle w siatkę.
 — Kobieta powinna być przedewszystkiem pikantna — zawyrokował Trestka.
 — Jak ja, naprzykład. Prawda? — zaśmiała się nerwowo Rita.
 Trestka zaczął się rozwodzić o kobietach, a Waldemar spojrzał bokiem na Stefcię i pomyślał:
 — O! i jej tego nie brak.
 W tem zagadnęła panna Rita:
 — Kiedyż pan nas zawiezie do Głębowicz? — mamy już dawno obiecane.
 — Ja nie oznaczam dnia, to od pań zależy. Bramy głębowickie są otwarte codziennie na przyjęcie gości.
 — A zatem walna i stanowcza narada dziś z pańskim dziadkiem i Idalką. Chodźmy.
 Panna Rita i Trestka poszli naprzód. Gdy Stefcia wchodziła w drzwi, idący za nią Waldemar rzekł zniżonym głosem:
 — Jestem niezmiernie rad, że pani pozna Głębowicze. Panią proszę szczególnie o przyjazd. Wszyscy znają moją siedzibę, prócz pani.
 — Dziękuję — odpowiedziała obojętnie.
 — Czy pani gniewa się na mnie? — spytał, zastępując jej drogę.