Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/79

 — Tak, pani — rzekł poważnie.
 — Więc grozi ci większe niebezpieczeństwo niż każdemu innemu!
 — Dlaczego?
 — Narażasz nie tylko życie, ale rzecz stokroć droższą — duszę.
 — Mówmy o czem innem... Zdaje mi się, że jutro deszcz będzie padał.
 — Panie de Mergy, mam wiele przyjaźni dla twego brata i wskutek tego niepokoję się o ciebie.
 Bernard skłonił się z wdzięcznością.
 — Wy, heretycy, nie wierzycie w moc świętych relikwii? A jednak skuteczność ich żadnej nie ulega wątpliwości. Mój krewny jej zawdzięcza, że wszystkie kule go omijały.
 — Jakżebym chciał mieć taką obronę.
 Ledwie wymówił te słowa, pani de Turgis spiesznie wyjęła z za gorsu płaskie, złote pudełeczko, na czarnej wstążce zawieszone.
 — Włóż je na siebie w dzień pojedynku, a potem mi je oddasz.
 — Jeżeli będę żył.
 — Pamiętaj mieć o niem staranie.
 — Wszak od pani pochodzi, Wziął od niej relikwiarz i zawiesił na szyi.
 — Katolik byłby podziękował za tak cenny talizman.
 Bernard pochwycił jej rękę i chciał ją ponieść do ust.
 — Nie! nie! — zawołała — już za późno.