Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/77

 — Widzę, że trzeba jasno rozmówić się z panem! — zawołała zniecierpliwiona hrabina — oddal się, gdyż twoja obecność jest tu zbyteczną. Czy zrozumiałeś?
 — Najzupełniej — odrzekł z wściekłością — a co się tyczy tego fircyka, niedługo będzie on panią bawił. Do widzenia, panie de Mergy, do widzenia!
 Ostatnie słowa wymówił z przyciskiem i spiąwszy konia, zniknął w zaroślach.
 Hrabina jakiś czas jechała w milczeniu glądając ukradkiem na swego towarzysza. Chciła mu coś powiedzieć, ale nie wiedziała od zacząć.
 Bernard osądził, da przemówić.
 — Jestem dumny, że pani raczyłaś przenieść mię nad pana de Comminges.
 — Panie de Mergy, umiesz władać bronią?
 — Umiem — odrzekł zdziwiony.
 — Ale czy dobrze?
 — Nie jestem fechmistrzem, lecz zdaje mi się, że mam dosyć wprawy.
 — Paryska młodzież lepiej umie się bić, niż fechmistrze z zawodu.
 — Słyszałem, że wielu traci w salach fechtunkowych czas, który możnaby użyć lepiej.
 — Lepiej?
 — Naturalnie. Daleko byłoby przyjemniej rozmawiać z paniami, niż fechtować się w pocie czoła.
 — Miałeś pan jaki pojedynek w życiu?