Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/59

 — Nie należy jednak lekceważyć tej rady — odezwał się jeden z wojskowych — książe Gwizyusz oświadczył publicznie, że nie zazna spokoju, dopóki nie utopi miecza w waszem sercu.
 — Jakże łatwo morderca mógłby dostać się do was! — zawołał Bonissan — truchleję, myśląc o tem.
 — Bądź spokojny, stary druhu — z lekceważeniem odparł Coligny — mordercy więcej się nas boją, niż my ich.
 Rozmawiał potem o kampanii flandryjskiej i o innych sprawach publicznych. Kilka osób oddało mu prośby do króla; przyjął je łaskawie, obiecując swoje pośrednictwo. O dziesiątej kazał sobie podać kapelusz i rękawiczki, gdyż udawał się do Luwru. Jedni panowie pożegnali się z nim, inni towarzyszyli mu dla bezpieczeństwa i obrony.
 Bernard de Mergy wrócił do domu oczarowany.
 — Jakże cię przyjął Gaspard I? — żartobliwie zapytał Jerzy.
 — Okazał mi tyle dobroci i łaskawości, że nigdy mu tego nie zapomnę.
 — Tem lepiej.
 — Co to za człowiek!
 — Podobny do innych ludzi, tylko że Opatrzność dała mu więcej cierpliwości, energii i ambicyi niż innym. Najwięcej jednak zawdzięcza swemu urodzeniu.