Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/42

 — O cóż to idzie, panowie? — zagadnął Jerzy de Mergy, chcąc pogodzić zwaśnionych.
 — Nasz przyjaciel, Rheincy, upiera się, że pani de Sillery jest mu wierną, a przyjaciel Vandreuil utrzymuje, że go zdradza — spokojnie objaśnił Béville.
 Ogólny wybuch śmiechu jeszcze więcej rozjątrzył pana de Rheincy, który rozpłomienionym wzrokiem mierzył barona.
 — Na dowód mogę pokazać jej listy — oświadczył Vandreuil.
 — Zobaczymy! — wykrzyknął Rheincy.
 — Przeczytam panom jeden tylko bilecik — rzekł Vandreuil, sięgając do kieszeni — sądzę, że to wystarczy. Zresztą, nie mnie jednego ta pani obdarza swemi względami.
 — Kłamiesz! — wrzasnął Rheincy.
 Baron siedział za daleko, ażeby ręka jego mogła dosięgnąć przeciwnika.
 — Zapłacisz mi za tę zniewagę! — syknął i rzucił w niego butelkę.
 Rheincy zręcznie uniknął ciosu; zerwawszy się, pobiegł po swój rapir.
 Wszyscy powstali, jedni żeby przeszkodzić pojedynkowi, inni żeby się usunąć.
 — Czyście poszaleli! — zawołał Jerzy, stając przed baronem — przyjaciele mieliżby się bić o kobietę?
 — Butelka, rzucona w twarz, to jak policzek — chłodno oświadczył Béville — sprawa ta inaczej nie może być zakończoną.