Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/32

wytwornego siodła z aksamitu flandryjskiego, skórzane siodło żołnierskie.
 — Co to znaczy? Gdzie mój wierzchowiec?
 — Trzebaby się o to zapytać panów rajtarów — odparł oberżysta — w pośpiechu widać się pomylili.
 — Piękny koń! — rzekł jeden z kuchcików — założyłbym się, że nie ma więcej nad lat dwadzieścia.
 — W każdym razie to bitny rumak — dodał drugi — patrzcie, jaką ma bliznę na łbie.
 — A jaka śliczna maść! — zawołał trzeci — szara jak u myszy.
 Bernard wpadł do stajni. Była pusta.
 — Dlaczego pozwoliłeś zabrać mego konia? — ze złością zawołał do parobka.
 — Trębacz mi powiedział, że się zamienił z waszmością — odrzekł parobek.
 Gniew dusił Bernarda.
 — Udam się do dowódcy rajtarów — rzekł przez zęby — musi wymierzyć mi sprawiedliwość.
 — Pewno to zrobi — podchwycił oberżysta — wyglądał na uczciwego człowieka.
 Bernard tymczasem pomyślał, że Hornstein niewątpliwie wiedział o kradzieży, a może upoważnił do niej.
 — Czy mam przytroczyć do siodła kuferek wielmożnego pana? — z uszanowaniem zagadnął kuchcik, mrugając oczyma, żeby się wstrzymać od śmiechu.