Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/178

 — Powiedz, cobyś uczynił, gdybyś był tak ranny jak ja?
 Rotmistrz uważnie obejrzał jego rany.
 — Naprzód pogodziłbym się z Bogiem, a potem zażądałbym szklanki dobrego wina reńskiego.
 — Ja proszę tylko o wodę, a i tej mi odmawiają.
 Hornstein skwapliwie podał ją rannemu.
 — Rotmistrzu, dobijesz go! — zauważył jeden z stojących obok oficerów.
 — Tem lepiej dla niego, nie będzie się dłużej męczył; zresztą, niech ma przyjemność przed śmiercią. Żałuję tylko, że nie mogę ofiarować ci lepszego wina, mój zuchu.
 — Dziękuję, rotmistrzu, jesteś zacnym człowiekiem. Twoje zdrowie — to rzekłszy, Jerzy wypił wino i uścisnął dłoń Hornsteina.
 Hornstein oddał uścisk ze wzruszeniem.
 — Teufel! — mruknął — to okropne... Biedny Bernard! Wyobrażam sobie, coby się ze mną działo, gdyby mój brat Hennig ginął z mojej winy.
 Napój uspokoił go na chwilę, jak gdyby śpiąc, nagle rzucił się gwałtownie. Przerażony Bernard mniemał, że brat kona; z okrzykiem żalu pochwycił jego ręce.
 Jerzy otworzył oczy.
 — Bracie mój... Bernardzie — szepnął urywanym głosem — idę na sąd Boży.
 — Jerzy! mój drogi Jerzy! umierasz przeze mnie!