Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/177

 — A niech przyspieszy. Im prędzej, tem lepiej... Idź sobie, doktorze, niejeden pewno oczekuje cię niecierpliwie.
 Chirurg ruszył ramionami i zbliżył się do Bévilla.
 — Do licha! — wykrzyknął — to rana co się zowie.
 — Doktorze, jakże tam ze mną? — słabym głosem zapytał Béville.
 — Odetchnij głęboko.
 Oddech był ciężki i bolesny; Brisart odchrząknął.
 Pokręcił głową, obandażował ranę i zebrawszy narzędzie, podniósł się.
 — Cóż doktorze? — nalegał Béville.
 — Przygotuj się biedaku na śmierć — rzekł chirurg obojętnie.
 Ranny łzami się zalał.
 Jerzy domagał się usilnie napoju, lecz żądaniu jego odmawiano; nikt nie chciał przyspieszyć śmierci.
 Do sali wszedł La Noue z Dietrichem Hornstein i innymi oficerami. Zatrzymali się przy Jerzym; wódz Żelaznoręki z głębokiem wzruszeniem spoglądał na braci.
 Hornstein miał przy boku blaszaną manierkę, która zwróciła uwagę Jerzego.
 — Rotmistrzu — rzekł do niego — dawno jesteś żołnierzem?
 — Trzydzieści lat z górą.