Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/17

pies obity. Patrząc na króla i na pana de Coligny, przyszedł mi na myśl człowiek, który na jarmarku pokazuje lwa oswojonego: choć udaje, że się go nie boi, pamięta o jego zębach i pazurach.
 — Admirał ma długie ręce — odezwał się chorąży.
 — Bardzo dobrze wygląda, pomimo podeszłego wieku — zauważyła Mila.
 — Wolałabym jego, niż młodego papistę — oświadczyła Gertruda.
 — To podpora religii — dodał Bernard.
 — Tak, ale strasznie jest surowy na punkcie karności — rzekł Hornstein, potrząsając głową.
 Chorąży znacząco mrugnął okiem i wykrzywił się, co u niego oznaczało uśmiech.
 — Nie przypuszczałem, że taki stary i wytrawny żołnierz, jak waszmość, będzie miał za złe admirałowi przestrzeganie karności w wojsku — odpowiedział Bernard.
 — Zapewne, karność jest potrzebna, ale przecież trzeba być wyrozumiałym dla żołnierzy, kiedy po trudach i znojach chcą sobie pohulać. Każdy człowiek ma swoje wady, chociaż więc admirał kazał mię powiesić, piję za jego zdrowie.
 — Nie może być! — zawołał Bernard — jesteś waszmość bardzo rześki jak na wisielca.
 — Oto dowód, że nie mam do niego urazy.
 Rotmistrz zdjął kapelusz, nalał wszystkim wina i kazał żołnierzom wrzeszczeć wiwat na całe gardło. Skoro spełniono toast i gwar się nieco uciszył, Bernard zagadnął ciekawie: