— Pomścimy ich! — rzekł Bernard do towarzysza.
Dietrich w milczeniu skłonił głową.
W Roszelli mieszkali wyłącznie przeciwnicy króla; było to miasto niejako ich stolicą i zarazem tarczą obronną. Handel z Anglią i Hiszpanią nagromadził w niem wielkie bogactwa, a mieszkańcy z niechęcią ulegali rozkazom rządu. Dowiedziawszy się o rzezi, postanowili się bronić do ostatniej kropli krwi i raczej zagrzebać się pod gruzami, niż otworzyć bramy mordercom. Rozpacz i oburzenie dodały im męstwa: wszyscy mężczyźni za broń chwycili, kobiety, dzieci i starzy pracowali bez wytchnienia nad umocnieniem fortyfikacyj i sypaniem szańców. Zaopatrzono się w żywność i amunicyę, uzbrajano statki.
Wielu ściganych, którym udało się zbiedz z Paryża, przybyło do Roszelli, a opowiadania o strasznej rzezi rozpłomieniały odwagę.
Dwór francuski dowiedział się o tych przygotowaniach i strwożony grozą nowej wojny domowej żałował, że w czasie właściwym nie zajął miasta. Chcąc zakończyć sprawę bez rozlewu
