Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/159

 — Dietrich Hornstein, do usług. Bernard de Mergy, z którym obiadowałem w Etampes?
 — Ten sam. Teraz nie nazywam się już Mergy, tylko bratem Ambrożym.
 — A ja bratem Antonim, z Alzacyi.
 — Dokąd dążysz, rotmistrzu?
 — Do Roszelli.
 — Ja także.
 — Doskonale się składa! W okropny kłopot wprawiłeś mnie, panie de Mergy; nie umiem słowa po łacinie, a wziąłem cię za prawdziwego zakonnika.
 — Ja tak samo ciebie, rotmistrzu.
 — Skądże uciekasz?
 — Z Orleanu; ukrywałem się tam przez tydzień. Moi biedni rajtarzy, mój chorąży... wszyscy w Loarze.
 — A mój koń, rotmistrzu?
 — Wasz koń? Kazałem obić trębacza, który go zabrał, ale nie wiedząc, gdzie was szukać, nie mogłem go oddać.
 — Mniejsza o niego, myślmy teraz, żeby wyjść cało z matni. Dopomagajmy sobie, jak przed chwilą.
 — Zgoda.
 Podali sobie ręce i wsiedli na statek, który dowiózł ich szczęśliwie do Beaugency. W drodze widzieli mnóstwo trupów, na falach Loary; byli to mieszkańcy z Orleanu.