Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/141

żeby prędzej stanąć u hrabiny de Turgis. Noc była piękna, upał się zmniejszył, lekkie, białe obłoczki zasłaniały, od czasu do czasu, promienną tarczę księżyca.
 W oknie mieszkania Dyany płonęła czerwona lampa; był to znak umówiony między niemi. Serce Bernarda żywiej uderzyło; zapomniał o zagadkowych przestrogach Bévilla i skwapliwie wbiegł na schody pałacu.
 Hrabina czekała na niego w komnacie oświetlonej srebrną lampą. Była blada i włosy miała w nieładzie. Na odgłos kroków Bernarda, drgnęła i z trudnością stłumiła okrzyk przerażenia.
 — Przestraszyłem cię, najdroższa? — zapytał klękając przed nią.
 — Jesteś nakoniec! — szepnęła i przymknąwszy oczy, wsparła głowę na aksamitnej poduszce.
 — Nie spóźniłem się, gdyż dopiero dziesiąta. Ale co tobie, ukochana?
 — Nie dręcz mię, nie pytaj o nic... Cierpię bardzo, głowa mię boli.
 — Biedna!
 — Usiądź przy mnie.
 Zasłoniła twarz rękoma i jęknęła głośno; po chwili podniosła głowę, odrzuciła w tył włosy i biorąc dłoń Bernarda, przyłożyła ją do czoła.
 — Głowę mam w ogniu — mówiła — twoja ręką przynosi mi ulgę.
 — Dyano, wolałbym sam cierpieć, niż patrzeć na twoje cierpienia — rzekł, całując jej ręce.