Strona:PL Merimee - Dwór Karola IX-go.pdf/138

żołnierzy z zapalonemi lontami. Już późno, muszę wracać do Luwru.
 Bernard po drodze zauważył ruch na ulicach Paryża, zwykle pustych i spokojnych o tej porze. Coraz to spotykał tragarzy, niosących zawiniątka, podobne do pęków włóczni, oddziały żołnierzy uzbrojonych, tajemnicze postacie otulone w płaszcze.
 — Przyjacielu, a gdzie niesiecie te włócznie? — zagadnął jednego z tragarzy.
 — Do Luwru, panie, na dzisiejszą zabawę.
 — Towarzyszu — zwrócił się do sierżanta, dowodzącego patrolem — dokąd spieszycie, uzbrojeni jak na wojnę?
 — Do Luwru, panie, na dzisiejszą zabawę.
 — Hej! paziu, dokąd prowadzisz te rumaki?
 — Do Luwru, panie, na dzisiejszą zabawę.
 — Wszyscy widać są zaproszeni, oprócz mnie — pomyślał Bernard — mniejsza o to, mało dbam o królewską zabawę. Dziwi mię tylko, że nic o niej nie słyszałem.
 Nieco dalej spotkał człowieka, który zatrzymywał się przed różnemi domami i kredą kreślił krzyże na drzwiach.
 — Czy jesteś kwatermistrzem i znaczysz mieszkania?
 Nieznajomy nie odpowiedział i zniknął spiesznie.
 Bernard był już blizko domu hrabiny, kiedy na zakręcie ulicy, spotkał pana de Béville, starannie otulonego w płaszcz.